ฝ่ามิติสงความจักรกล

   ณ...ใจกลางเมืองแมนฮัตตัน

   ท่ามกลางความวุ่นวายของผู้คนในช่วงเวลาเร่งด่วนบนท้องถนนที่มีรถหลากหลายยี่ห้อจอดเรียงรายติดสัญณานไฟอยู่มากมายแต่คงไม่มีอะไรสะดุดตาผู้คนเท่ากับ รถซุปเปอร์คาร์คันงามนามว่าแลมโบร์กินี ด้วยสีสันเหลืองตกแต่งแถบดำที่ดูโดดเด่นกว่าใครเมื่อมองเข้าไปในรถพบกับหญิงสาวเจ้าของใบหน้าเรียวยาวดวงตากลมโตจมูกที่รับกับใบหน้าริมฝีปากเป็นกระจับได้รูปหน้ามองที่ตอนนี้ถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงสดดูโดดเด่นผมยาวสีดำเข้มที่ปล่อยลงมายิ่งทำหน้าตาตาของเธอดูคมขึ้นหน้าเธอตอนปกติดูดีกว่านี้แน่ถ้าเธอไม่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่.....

     "โอ๊ยยยย....มันจะติดอะไรกันนักกันหนานะเดี๋ยวประชุมไม่ทันหรอก" หญิงสาวพูดพลางเอามือเรียวงามของเธอทุบพวงมาลัยพาวเวอร์

 " นี่ไลล่าเธอก็ใจเย็นหน่อยเถอะก็รีบกันทุกคนนั้นล่ะอีกอย่างยังเหลืออีกตั้งยี่สิบนาที ศูนย์วิจัยก็อยู่แค่นี้เอง"  หญิงสาวที่นั้งอยู่ข้างเบาะคนขับพูดพลางส่งยิ้มให้

   "นี่เป็นประชุมครั้งแรกเกี่ยวกับงานวิจัยทีชั้นจะได้เป็นคนออกแบบเครื่องเองทั้งหมดนะ มันสำคัญมากนะ อเล็กซ์" ไลล่าพูดพร้อมทำหน้าดุใส่อีกฝ่าย

   "จ้า!บ่นไปก็ไร้ประโยชน์นอกจากเธอจะบินไปได้ที่รัก" อเล็กซ์ยักคิ้วใส่ 

ไลลามีท่าทีลุกลี้ลุกลน เธอทำหน้านิ่วสักพักก็คิดออก

  ไลลายิ้มที่มุมปากดวงตาส่องประกายมองไปยังฝ่ายตรงข้าม

"ชั้นบินไม่ได้ แต่!ชั้นวิ่งได้"พอพูดจบเธอก็เปิดประตูรถก้าวขาอันเรียวยาวที่สวมรองเท้าส้นสูงสีครีมของเธอลงบนพื้นถนน  อเล็กซ์มองด้วยท่าทีที่ตกใจว่าอีกฝ่ายกำลังจะทำอะไร

   "ฝากลูกรักชั้นด้วย...อย่าทำมันเป็นรอยล่ะ"ไลลาตะโกนบอกพลางก้าวขาไปบนทางเท้าอย่างรีบเร่งโดยทิ้งให้อีกฝ่าย นั่งงงอยู่บนรถ

แต่ด้วยรองเท้าที่สูงปรี๊ดทำให้เธอวิ่งไม่ถนัดเธอเลยถอดมันออกมาถือไว้ในมือแทน

   ไลลาวิ่งกะหืดกะหอบมาจนถึงหน้าออฟฟิศที่เป็นตึกสูงระฟ้าขนาดใหญ่ที่นี่คือสถาบันวิจัยวิทยาศาสตร์เอกชนชื่อดังมีนักวิชาการระดับหัวกะทิทำงานอยู่ หนึ่งในนั้นคือไลลาด้วย 

    เธอวิ่งขึ้นลิฟท์มาจนถึงชั้นที่สิบเก้าซึ่งเป็นห้องแล็บที่เธอทำงานอยู่ เธอรีบจัดระเบียบตัวเองทั้งผมเพ้า ทั้งกระโปรงถลกขึ้นมาสูงให้เรียบร้อย พร้อมก้าวขาเดินไปยังห้องประชุม โชคดีที่ยังไม่มีใครมา

   ผ่านไปประมาณห้านาทีสมาชิกประชุมต่างพากันเข้ามาภายในห้องเมื่อชายวัยกลางคนเดินเข้ามาไลลากล่าวทักทาย "อรุณสวัสดิ์ค่ะหัวหน้า" 

เค้ายิ้มตอบรับการทักทายแล้วเอ่ยขึ้นว่า

 "เป็นคนรักษาเวลาดีมาก ผมชอบคนแบบนี้ ยังไงก็ทำให้เต็มที่นะ ผมเชื่อในตัวคุณ"เค้าตอบรับพลางเอามือมาตบไหล่ไลลา

 ไลลาทำได้เพียงลอบถอนหายใจเพราะความรู้สึกเหนื่อยที่วิ่งมาออฟฟิศ

    สักพักสาวสวยรูปร่างสูงโปร่งอย่างนางแบบก็เดินเข้ามาด้วยผมสีทองของเธอช่างเปล่งประกายแบบสุดๆ

 " ไฮ..ไลลาดีใจด้วยนะได้แสดงฝีมือแล้ว สู้นะ!"

ผู้หญิงนั้นพูดพลางชูสองนิ้ว

   การสนทนาต้องหยุดลงเมื่อผู้ให้ทุนวิจัยเดินเข้ามาพร้อมกับชายหนุ่มมาดเข้มที่ดูแล้วเหมือนโอ้ปป้าเกาหลีในคลาบนักวิทยาศาสตร์ชัดๆ  วิญญาณ working womenลงมาสิงในร่างของไลลาเธออธิบายเกี่ยวกับเทคโนโลยีที่เธอกำลังจะสร้างอย่างมาดมั่นและดูน่าเชื่อถือ

  "ส่วนเรื่องเอกสารรายละเอียดโครงสร้างต่างสามารถดูได้ในแฟ้มได้เลยนะคะ วันนี้ดิชั้นขอจบการประชุมแต่เพียงเท่านี้ขอขอบคุณที่ทุกท่านสละเวลาอันมีค่ามานะคะ" ไลลากล่าวขอบคุณพลางส่งยิ้มให้กับทุกคน เเสียงปรบมือดังลั่นห้องประชุม

   "ศาสตราจารย์โทมัส ผมขอคุยด้วยหน่อย"ผู้ให้ทุนวิจัยกล่าวพร้อมเชิญให้หัวหน้าของไลลาไปคุยด้วย

     สักพักใหญ่.....

   ศาสตราจารย์โทมัสก็เดินเข้า ไลลาหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ลุ้นว่าจะได้ทุนสนับสนุนงานวิจัยนี้หรือเปล่า

 "   เป็นอย่างไงบ้างคะ ศาสตราจารย์ เค้ายอมให้ทุนเรารึเปล่า"